Ideą projektu było stworzenie dialogu między dwoma przeciwieństwami – świetlistym obiektem i ciemną ramą. Budynek składa się zasadniczo z dwóch elementów kompozycyjnych: białej, światłocieniowej bryły z wąskim skrzydłem zapleczowym oraz ciemnego „passe-partout”. Tektoniczną, pryzmatyczną powierzchnię elewacji białego obiektu podkreślają i wzmacniają od strony ulicy dwa, zwrócone na stare sosny, wykusze z panoramicznymi przeszkleniami. Białe płaszczyzny stają się zarazem teatrem, gdzie główne role role grają zmienne, migotliwe cienie starych, dostojnych sosen. Ciemne, spływające po ścianach płyciny dachu wyznaczają ramy i podkreślają geometrię białej bryły. Ciemne tworzywo stanowi zarazem drogowskaz kierunkujący gościa do budynku.

Obiekt stanowi rozbudowę istniejącego od lat siedemdziesiątych budynku garażowego. Jego wyraz architektoniczny z jednej strony ma harmonizować z okoliczną zabudową domków jednorodzinnych, zatopionych w starodrzewie, z drugiej ma wskazywać na publiczną funkcję budynku – restaurację ze stancjami pod wynajem. W zamierzeniu forma budynku ma być ikoniczna, ale nie nachalna, zdecydowana i zapamiętywalna, ale nie krzykliwa.